Het Openbaar Ministerie gaat de aanpak van internationale corruptie door Nederlandse personen en bedrijven intensiveren. En daar hoort ook een nieuw persbeleid bij, zo volgt uit de nieuwe Aanwijzing opsporing en vervolging buitenlandse corruptie. Gaan we in de toekomst bij dit nieuwe persbeleid meer persberichten zien in internationale corruptiezaken? LEES VERDER
Sancties zijn hot. Met de rommelende verhoudingen in het Midden-Oosten, alsook de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, staat de sanctiewetgeving momenteel in het brandpunt van de internationale politiek. De (politieke) roep om sancties effectief na te leven is blijkens de ontwikkelingen goed gehoord. Op nationaal niveau zien we verscheidene berichten terugkomen over handhaving en bestraffing van overtredingen van de sanctiewet.
Het blijft mij bezighouden, de vraag wanneer het doen van een partijdonatie moet worden gezien als een omkopingsmiddel. Dit vraagstuk speelt uiteraard in de zaak van De Mos en anderen, waar het arrest van het Hof op vrijdag 21 juni aanstaande wordt verwacht. Het is een interessante vraag, omdat het niet gaat om het geven van snoepreisjes of luxegoederen aan een ambtenaar. Het gaat om een grondrecht, het geven van een partijdonatie, hetgeen dat juist samenhangt met de vrijheid van politieke opvattingen en de vrijheid van vereniging.
In Nederland is dit een vrij uniek vraagstuk; de situatie waarin een partijdonatie in verband wordt gebracht met omkoping. In de zaak Van Reij is een politieke donatie in samenhang met andere giften wel meegewogen, maar ook cassatietechnisch is hier weinig aandacht aan besteed. Maar wat in Nederland wellicht een unicum is, is dat over onze landgrenzen niet het geval en daar kunnen we veel van leren!
Afgelopen vrijdag verscheen een nieuwsbericht over de FIOD inval bij Gom van Strien, PVV-senator en voormalig verkenner voor de kabinetsformatie. De zoeking volgt ruim zes maanden nadat journalisten publiekelijk bekendmaakten dat er een onderzoek loopt tegen Van Strien wegens een verdenking van oplichting en omkoping. Een gevalletje mosterd na de maaltijd?
In Vaklunch #573 bespraken we enkele weken geleden het kort geding dat een verdachte startte tegen het voornemen van de officier van justitie om informatie uit het strafdossier aan een aangever te verstrekken. Die Vaklunch was vooral gericht op het voorkomen van het – prematuur – verstrekken van processtukken aan een (vermeend) slachtoffer.” Wij beloofden nog terug te komen op de situatie waarin de verdediging voor een voldongen feit wordt gesteld, en al processtukken aan een (vermeend) slachtoffer zijn verstrekt op basis van artikel 51b Sv. Dergelijke stukken kunnen worden verstrekt aan een slachtoffer mits die voor strafvorderlijke doeleinden worden gebruikt. Maar in fraudezaken worden die stukken met enige regelmaat opgevraagd voor andere doeleinden. Welke actie kan dan worden ondernomen?
Een transactie houdt geen formele schulderkenning in. In het conceptwetsvoorstel van de Eerste aanvullingswet van het nieuwe Wetboek van Strafvordering nuanceert de wetgever dat uitgangspunt. Wat ons betreft gaat dit voorstel terug naar de tekentafel.
In februari dit jaar bracht het Anti Money Laundering Centre (AMLC) een nieuw overzicht met witwasindicatoren uit. Deze worden onderverdeeld in 1) witwastypologieën, 2) feiten van algemene bekendheid, en 3) overige indicatoren. In deze nieuwe versie zijn maar liefst 360 witwasindicatoren opgenomen. Een toename van 218 indicatoren ten opzicht van de vorige versie van april 2020 (zie #369), toen er nog ‘slechts’ 142 indicatoren op de lijst stonden. Reden genoeg om deze indicatoren nogmaals onder de loep te nemen. Want wat betekenen deze indicatoren voor een strafrechtelijk onderzoek naar witwassen?
De FIOD publiceert steeds vaker vlak na of op de actiedag van een strafrechtelijk onderzoek een persbericht. Aansprekende koppen met termen als omkoping en witwassen vangen direct de aandacht. Maar is het echt noodzakelijk om gedetailleerde informatie vrij te geven, zoals leeftijd, regio en zelfs merken van luxe goederen die in beslag worden genomen, in een fase waarin de verdachte nog niet heeft kunnen reageren?
Op grond van artikel 51b Sv heeft het slachtoffer recht op kennisneming van processtukken. Het gaat dan om stukken die zien op een vermeend strafbaar feit waarvan iemand het slachtoffer is geworden, zodat deze een claim als benadeelde partij kan worden voorbereiden. In fraudezaken komt het steeds vaker voor dat partijen via deze route toegang krijgen tot (delen van) een strafdossier. Dat wordt echter niet altijd gebruikt voor het onderbouwen van een vordering van een benadeelde partij in het strafrecht. Zeker in het financiële strafrecht zien wij dat het materiaal wordt gebruikt om een civielrechtelijke discussie te starten of om de media te voeden. Hoe kan de verstrekking van stukken door het Openbaar Ministerie aan derden in de praktijk worden voorkomen?
Wie misstanden aan de kaak stelt, mag daar geen nadelige gevolgen van ondervinden. Dat is de insteek van de Wet bescherming klokkenluiders (WBK). Als het aan de wetgever ligt, geldt dat in de toekomst ook voor anonieme melders. Wat betekent dit voor Nederlandse werkgevers?